من ایران را همین چند روز می خواهم

این روزها شهر من چه غوغایی را تجربه میکند.... چه هیاهو و غریوی گویا از شادی فضا را شرحه شرحه می کند...

این صدای شادیست یا بانگ اعتراض؟ اعتراضی بر آنان که آستانه تحریکشان از صدای نجوای جوانان شهر من پایینتر است...

کسی چه می داند من و خواهرانم و برادرانم چندصد سال یوغ سکوت را قدم به قدم بر دوش کشیده ایم...

ما اهل ایرانیم.. ایرانی که سالهاست خود خودش نیست.... و کسی و کسانی مرا و تورا از خود خودمان بیگانه کردست...

کاش سالی یکبار انتخابات برگزار می شد تا تمام دختران وپسران شهر من و شهر تو چند روزی آزاد و رها از هر بندی شاد باشند و هیاهو کنند و شبها دیرتر بخوابند و برای زمان کوتاهی خود خودشان باشند یک ایرانی اصیل توانا...