من به آمار زمین مشکوکم..
ابتدایی که بودم ..سرکلاس مقنعه هامونو در می آوردیم.. موهای من از اول حالت دار بود و بلند بخاطر همین مامان همیشه پشت سرم می بافت و می بست.. ولی خب مقنعه که عقب و جلو می رفت فرفری های مو بهم می خورد و بالای سر نامرتب می شد.. همیشه به همکلاسی هایی که موهای لخت و کوتاه داشتند حسودی ام می شد... تا مقنعه شونو در می آوردن.. تل سرشونو جابجا می کردن..مرتب بنظر می رسیدند...
حالا خیلی سال گذشته..
بیست سال پیش برادرم برام اتوی مو سوغاتی آورد از فرنگ. بعد ازون سه تا اتوی مو داشتم.. موهای تازه شسته شده به خشکی که می ره..اتوی داغ رو روش می کشم تا اون چندتا پیچ و تاپ رو هم پنهون کنم.. به اختیار خودم بلند نگهشون می دارم.. هروقتم دلم نکشه میدمش دم قیچی..
اتوی داغ رو روی موهام می کشم تا اون چندتا پیچ و تاپ رو هم پنهون کنم.. کاش پیچ و تاب های دل هم به همین راحتی فرومی نشست.. کاش برای دغدغه ها و دلشوره ها هم اختراع ساده ای بود و با صرف هزینه ی کمی دل ها رو آروم می کرد.
چرا این روزها هیچ دلی آرامش نداره..من به آمار زمین مشکوکمتو چطــــــــــور؟ اگر این سطح پر از آدمهاســـــــــــــــــــــت. پس چرا این همه دلها تنهاســـــــــــــــت؟
اگر کسی واقعا دل آرومی داره لطفا اعلام کنه .. خانواده ای رو از نگرانی دربیاره.
