نفس ـم می گیرد در هوایی که نفس ـهای تو نیست

آسمان، ای فراخنای بی انتها

امانم بده

بال های من کوچک ـند هنوز

هنوز..

+ چه خوش است حال مرغی که قفس ندیده باشد/چه نکوتر آنکه مرغــی، ز قفـس پریده باشد

                             پـر و بـال ما بریدند و در قفـس گشـودند
                                                     چه رها، چه بسته مرغی، که پرش بریده باشد

+ اگر به تو پیله ام، قدری تحمل کن، پروانه خواهم شد.