پاییز
می شمارم یک به یک
چند حرف آخرت را
رو به آخر می رود گویا این الفبا
الف... دال... لام.... ی
به گوشم می رسد این صدای آشنا: نقطه، قلم ها بر غلاف ، برگه ها بالا..
و فردا آزمونی دیگر است.
درباره یلدا همین پست سال گذشته را بخوانید:ضیافت عاشقانه /خورشیدی که دوسش داریم
؛
مرغ دریایی چشمانت را کوچ بده به شمال غرب وجودم.
در بهاری که در راه است
و درباره مضمون کامنت های پست پایینی:
و در وبلاگ دوستم بالیق بخوانید:
فمینیسم _ 2 (فمینیسم لیبرال)راننده ای که بی موقع ترمز گرفت ، یک مرد بود . راننده ای که از پشت سر سوار ماشین منِ بیچاره شده ، یک مرد بود. سرباز راهنمائی و رانندگی مرد است. افسر کروکی بکش یک مرد است. مامور خسارت در محل بیمه هم مرد است. برادرم که به داد من می رسد تا بتوانم ماشین را حرکت دهم یک مرد است.
این مرد بازار اجتماعی ،صبح شنبه گریبانگیرم شد.. بعد که رفتم سر کار برای بیش از 10 نفر تمام جزئیات را تعریف کردم. بعد هم در خانه و برای دیگر دوستانم...
به شب نزدیک می شدم و لحظه به لحظه حالم بدتر می شد... تا اینکه تنها شدم ، چند دقیقه به روزی که بر من گذشته بود فکر کردم، چقدر ترسیده بودم ، نه به معنی کلمه وحشت کرده بودم ، قند خونم افتاده بود و لرزیده بودم ولی برای اینکه در میان اینهمه نمادهای مردانگی کوچک نشوم ، حتی بغض نکرده بودم و با شجاعت بارها آن لحظه را تکرار کرده بودم. ناگهان از درون فرو ریختم چونمن یک زنم.. زن ها مثل ماهی می مانند که با تلنگری به تنگ بلورشان می شکنند، بارها بغض کردم و اشک ریختم و در تنهایی ام از ترس دوباره ی گذشتن از آن گذرگاه با خود کلنجار رفتم... در حالی که از درد گردن و ستون فقرات صاف نمی شدم و کلیپس نازنینم شکسته بود و برای مهار گیسوانم بلاتکلیف بودم ، گیسوانی که مرا از این مرد ها متمایز می سازد...
صبح که شد ، دوباره نقاب زنِ شجاع دل را به صورت زدم و سعی کردم با صدای موزیک حافظه ی یک روزه ام را تحریم کنم...
دلم می خواست فریاد بزنم: می خواهم گریه کنم، امانم بدهید.
لیوان مورد علاقه ام پر از چای سبز کنار دستم
پنجره را باز می کنم
صندوق کوچک پر از گلهای سرخ را روی میزی در مسیر باد قرار می دهم
با سرانگشتانم قطرات آب را روی گلبرگ ها می چکانم
پرده های رقصنده در باد ، با عطر گل ها عشق بازی می کنند... گل هایی که تو برایم آوردی...
و عطر را در تمام خانه به اشتراک می گذارند..
لیوان را در دست می گیرم تا عطر و گرمایت را باهم تجسم کنم.
سیاهی پشت پلک هایم ،کمتر از سیاهی شب پشت پنجره نیست ، بیش هم نیست..:
چرا گل هایی که آوردی ؛ گارانتی ندارد؟
بعد نوشت: از میان هزاران مرد جورواجور ، شاید فقط یکی برای زنی صندوق گل بفرستد...
بعد ِ بعد نوشت: روی صندلی داغ و ولرم هم نخواهیم نشست.
بعدِ بعدِ بعد نوشت:شانس آوردید نمی خواستم پی نوشتی بنویسم...
برای دیدنت؛
سیاهی چشمانم تا انتهای سپیدی سر خورده است..
این طلوع است یا غروب؟
در افق نگاهم پدیدار می شوی یا در فلق فرو می روی...
جانا؟!
پ.ن: عنوان بر گرفته از آهنگی با صدای همایون شجریان...
