گرفته حالی ما را کسی نمی فهمد، ترنج قالی ما را کسی نمی فهمد

شاعرهایی هم هستند که از دنیا فقط دوتا صندلی خالی می خوان... 

ولی شاعر حواسش نیست، چیزی که تو دنیا زیاده صندلی های خالی ه... 

اینکه چه زمان و چطوری پر بشه این صندلی ها، این مهمه...

---

گرفته حالی ما را کسی نمی فهمد/ شکسته بالی ما را کسی نمی فهمد
شبیه دهکده های جزامیان هرگز/ غم اهالی ما را کسی نمی فهمد
همیشه آفت از این روستا گذر کرده است/ بلای شالی ما را کسی نمی فهمد
هزار حور و پری در دلش نشسته ولی/ ترنج قالی ما را کسی نمی فهمد
اگر چه وارث #شعر هزار ساله شدیم/ بزرگ سالی ما را کسی نمی فهمد
#علیرضا_نعمتی

 

+بیشتر وبلاگ هایی که می بینم آرشیو قدیمی شون برگشته، من چرا از اخر 92م به این ور دیگه بر نمی گرده؟

افسوس بر آن دل که در آن سوزی نیست

شاید یکی از بهترین درمان های بدحالی های ما همین باشد که صبح برویم سر کار و تا می توانیم کار کنیم و سرمان را شلوغ کنیم و اگر هم عصر نایی داریم و وقتی، آن را هم پر کنیم و سرشار از همه چیز، شاید این همه چیز خیلی هم کارهای مهمی نباشند ولی نیاز فعلی ما اینست که لحظه ای فرصت نداشته باشیم به خودمان، به زندگی مان، به آرزوها و دل درد هایمان فکر کنیم... آدم اگر فکر نکند حالش خوب است، آدم اگر در بیداری فرصت اندیشه نداشته باشد، ناخود آگاه احساس خوشبختی می کند...

---

افسوس بر آن دل که در آن سوزی نیست/ سودا زده ی مهر دل افروزی نیست
روزی که تو بی عشق به سر خواهی برد/ ضایع تر از آن روز تو را روزی نیست
#خیام

تو ، لذت مکاشفه در باغ های مست من قفل زنگ خورده جا مانده بر دری

و شاید امشب، همین امشب

گشاینده تمام گره های عالم

بخواند مرا...

---

+دعا یادتون نره لطفا...

 

از دست تو در هر غزلم آه زیاد است

چالش اب سرد رو یادتونه؟ برای حمایت از مبتلایان به بیماری نمی دونم چی چی.... تمام اون سر و صداها باعث نشده حتی اسم اون بیماری دقیق به یادمون بمونه... دعوت شدگان دو تا راه داشتن 1- ریختن یه سطل اب سرد روی خودشون و 2- پرداخت مبلغی برای کمک

حالا جالب چی بود؟ همه راه اول رو انتخاب می کردند چون حواشی بیشتری داشت.. بعد چی می شد؟ یک سطل آب از ذخایر زمین کم می شد و تمام...

داشتم فکر می کردم روزه گرفتن هم همینجوری ه؛ برای هم دردی با گرسنه ها و اینا.... دوتا راه داری 1- روزه می گیری 2-مبلغی رو به فقیری می پردازی

حالا جالب چیه؟ بیشتری های ما همون راه اول رو انتخاب می کنیم 

 

پ.ن: این متن را که همین امروز به ذهنم رسید فقط یه تحلیل کوچک در مغز من است و قابل استناد نیست

پ.ن2: امروز که تولدمه ، صبح با خودم گفتم بهترین هدیه ای که می تونم بگیرم مدیریت وبلاگمه... که صبح نشد ولی الان شد. بازم خدارو شکر

 

از آرشیو 18 ماه پیش

شامپو، تحریم، زن.

ذره ذره حتا

یا منو ببر یا من رو غرق عشق کن 

نه نه خدایا فقط سهم منو از عشق بده

کاسه کاسه 

نه اصلا قاشق قاشق... 

=

- اونوقتی که تو داشتی تو انشاراتی دانشگاه، جزوه کپی می کردی و با ماژیک های هایلایت رنگارنگ ـت تو کتابات نقاشی می کشیدی، من مادر شده بودم، خونواده داشتم و یک زندگی رو مدیریت می کردم.

+اونوقتی که تو روزی دویست و چهل و چهار بار پوشک بچه اتو بو می کشیدی و سعی می کردی قطره آهن رو درست در حلقش بچکونی، من تز دکتری مو ارائه می کردم.

*اونوقتی که شما دوتا خودتون رو وقف چشم و هم چشمی با دیگران در درس یا شوهر کردن کرده بودید، من عصرها برای خودم کتاب می خوندم، وبلاگ گردی می کردم، رستوران و کافه و تاتر و سینما می رفتم...

---

زن موفق کدام است،  نیایید بگویید تلفیقی ازین ها که موفقیت همزمان در همه شان اصلن آسان نیست.

هنر اینست؛

کوله بار غم را

در کیف کوچک جیبی ام جا بدهم

تا هیچکس به بزرگی اش شک نکن..

دیکتاتور یعنی تو..

مگر می شود کسی را وادار کنی که دوستت نداشته باشد؟ مگر دوست داشتن و نداشتن دست خود آدمی ست؟ که دست بر دارد بر طبق منطق! مگر شیوه و مسیر زندگی را باید بر منظق استوار کرد! مگر تا اینجا در مسیر استدلال آمدم که زین پس...
گیرم دیگری را مجاب کردی که دست بردارد از دلت... با دل خود چه می کنی!؟

با دل خود چه می کنی لعنتی!؟

لعنتی با دل خود چه می کنی!؟

با دل لعنتی خود چه می کنی!؟

پیج رنک گوگل

اگر کسی با هیدر من مشکل داره... اصلن کل قالب رو بر داره و خلاص.