تو دلی

تو که نیستی

دل کمد از همیشه برایت تنگ تر است...

از بس خودم را میان لباس هایت حبس می کنم.

پ.ن: "تو دلی" بره ای را گویند که هنوز به دنیا نیامده است و خورندگانش همی در ستایش طعمش شعر سرایند که کبابش بسی لذیذ است.

مازوخیسم

وقتی خوابم

موبایل هم مراعات می کند و صدایش در نمی آید.

تو اما

بدجوری سرتقی

دوست دختر هم ، دوست دختر های قدیم.

تعلیق

می نشینم و پک می زنم به سیگار تخیلم ؛ خیال گر می گیرد و از آتشش جانم را می سوزاند. در میان دود برخاسته از رویا غرق می شوم: من به روی ابرها ، معلقم ولی متعلق نیستم به هیچ... ابرها جاری اند ولی جریان ندارند در هیچ... جریمه هایم خط خطی شده ولی خطی بر مسیری نیست نشان... نشانه اش می گیرم ولی باز به خطا میرسد پیکان... پیک پشت در ست و درب از داخل قفل شده... قفل دل اما... ... ته مانده ی سوخته ی تخیل را در ظرف زمان خاموش می کنم و می گذرم.

حیاط خلوت

سُر می خورم از آن بالا

تو نشسته ای که مرا در آغوش بکشی..

صدبار گفتم تورا

مزه سرسره بازی به افتادن هاشه..

جن در قفس

در شهر من

پر از خیابان های سیاه است با نقش های  سپید

پر از گذرگاه های شلوغ با چراغ های رنگین

پر از قارون است و پر از گدا

پر از حوری و غلمان زیر سقف ها

اما

در شهر من نام هیچ مردی مجنون نیست.

در شهر من اما

پر است از لیلاهای بی مجنون

و پر است از جنون.

پ.ن: لیلایی همانا استعاره ای از معشوق بودن است.

بلا گردون

فندک ماشین را روشن می کنی

کمی اسپند از جعبه کوچکی در داشپورت بر میداری

دانه های اسپند را دور سرم می چرخانی

و

زیر لب ورد َم می خوانی

و

دودش را بطرفم فوت میکنی

چرا لبهایت وقت فوت کردن ، هوای بینمان را می بوسید..

ندانستم.

---

به تو می اندیشم! ای سراپا همه خوبی / تک و تنها به تو می اندیشم! / همه جا / همه وقت / من به هر حال که باشم به تو می اندیشم! / تو بدان این را / تنها تو بدان / تو بیا، / تو بمان با من تنها تو بمان. / جای مهتاب به تاریکی شب ها تو بتاب / من فدای تو به جای همه گلها تو بخند / اینک این من که به پای تو در افتادم باز. / ریسمانی کن از ان موی دراز / تو بگیر / تو ببند / تو بخواه / پاسخ چلچله ها را تو بگو / قصه ابر هوا را تو بخوان / تو بمان با من تنها تو بمان / در دل ساغر هستی تو بجوش / من همین یک نفس از جرعه جانم باقی ست / آخرین جرعه این جام تهی را تو بنوش

*30شهریور سالروز میلاد فریدون مشیری بود.

دوستی از جنس آب، زیر پوستِ شهر

گاهی گمان می کنیم زندگی ها سرد و مادی شده ، آنقدر که فراموشی را نصیب روزهایمان می کنیم.. ولی انجمادش رو دست می خورد ، وقتی هنوز دوستی در گوشه ای از این شهر ِ دود اندود به یاد دوستی دیگرست.

انجمادش ذوب می شود در برابر اینهمه محبتِ بی دریغ... همانطور که من صبح امروز با یک پیامک کوچک ، شب سردی را سحر کردم.

بی شک این قالب بهترین هدیه ای ست که می توانست حال و هوای این روزهایم را تکانی بدهد..

برای مخاطب خاص: بی اندازه سپاسگزارم.