همه ی زندگی که آدم هایش نیستند، گاهی یک محله، گاهی یک تکه زمین، گاهی یک تکه از آسمان، گاهی نمایی از یک شهر، گاهی یک پنجره، گاهی یک قالیچه، گاهی بشقاب های چینی، گاهی یک گل سر، گاهی چنتایی عکس، یک مزه، یک دمای خاص، یک بافت ساده، یک دستخط... گاهی اینها می شوند همدم ما و ما ناخواسته بهشان وابسته ایم و با تک تکشان عمر می گذرانیم.
گاهی در خانه ای که مهمانیم به یک تابلو چنان دل باخته ایم که بیش از صاحبخانه دلمان را تنگ می کند. گاهی جای خالی مادر بزرگی را با کاسه های چینی سرخ رنگش پر می کنیم. گاهی نمی دانیم از کی و کجا ولی دلمان بدجور بسته شده با یک رایحه.
این همان انسان بودن است، بدون نام گذاری و به یاد سپردن این گاهی ها، با ایشان زندگی می کنیم، حس می کنیم و پرورش می دهیم.
به اشیاء، زمان ها، خاصیت ها، صفت ها و اثر ها عاری از خالقشان نگاه کنیم، عاری از هم زمانی شان با انسان های دیگر، عاری از وابستگی شان یا وجه مالکیتشان توسط دیگری..
برای من شاید یک عصر تابستانی، روبروی دریچه ی کولر آبی قدیمی مان، لذت بخش تر و خاطره انگیزتر از یک عالمه "با آدم ها بودن" باشد.
برای شما چه چیزی بدون حضور "انسانی" می تواند دلچسب باشد؟
