کاش خودت باشی
بدون آن یکی چهره آن پادشاهی که مدام تظاهر می کند
کاش خودت باشی
بدون نقاب آن پوستین پوش گرم که مدام می خندد
کاش خودت باشی
بدون آرایش آن هنرپیشه ای که مرا از من می گیرد...
پ.ن: اگر می شناسید یک کلاس زبانِ خوب بهم معرفی کنید... برای تقویت مکالمه ام و البته سریع..
گیسوانم همچون من
سرنوشت تلخی داشته اند؛
مــــــــــــــــــــــــادام در حصــــــــــــــــار
و حســـرت بازیِ یک نقش کوچک
در صحنه ی پر آشوب باد
به روش ِ جاری سه پست اخیر: اول انتخاب عکس و بعد نوشتن متن..
رو زه ای؟ پـ نه پـ رو گلگیرم... زبونتو نشون بده ببینم.
یا اعتقاد داریم یا نداریم، گروه سومی وجود نداره...
حال و هواییه برای خودش این ماه رمضون.. با این سریالاشون.. قبلنا تو هر سریالی یه سید یا حاجی بود... حالا تو هر سریالی یه روحی ،فرشته ای، گرگساری، اجنه ای، ابلیسی هست.. ما هم باید دچار "تفتیش عقاید" بشیم تا این جادوگران دست از سر ما بردارند؟
دوتا سریال بی "روح" هم که می سازند حتما تویش یه دختری هست که برای شوهر داشتن له له می زنه و هیچ نقش موثر دیگه ای در زندگی یا اجتماع نداره ؛مثالش هم 3/5/2 و 3دنگ3دنگ...
***
اصل مطلب:
ماه محرم و بند وبساطش ، بخش عمده اش خرافات و دین زدگی و دروغ و جاه طلبی شاهان صفوی ست بعد از دوره ی تزکیه شان ؛ که دیدند هیچ رسم و سنتی ندارند از اقصی نقاط دنیا جمع و جور ش کردند ؛مثلا از روستایی در ایتالیا که صلیب بر می دارند و می دوند سنت آورند و... یا روضه یا زنجیر زنی یا هر چیز دیگری.. اصلا همون سیاه پوشیدن های مسخره ی طولانی ، آرایشگاه نرفتن خانم ها و آقایانِ مثلا متدین.... اونوقت وبلاگستان همچین پر می شود از آه و ناله که نگو ،قالب سیاه می کنند ،در سه دهه ی متوالی مرثیه می نویسند ،مسابقه راه می اندازند... حسین ،حسینشان گوش فلک را کر می کند.
ماه رمضان که در جهان اسلام ، ایام شادی و پر برکتی محسوب میشه ،و اساسا بر مراسم عزاداری و فرقه سازی در دین ارجح ست(چون جنگولک بازی نداره و فقط با اراده ها در میدان می مانند) همچین همه گی تان در خلسه فرو رفته اید که انگار قرار ست آخرین خوابتان باشد ، که دیگرانی هم می آیند و ایمیل ها و پست هایی می زنند و روزه داری را به سخره می گیرند.
با مخالفان و کسانی که اهلش نیستند کاری ندارم، روی سخنم با آنهاییست که در محرم و صفر و ... شش هزارتا پستِ مختارنامه ای زدند.
در یک رابطه دو نفره وقتی دو نفر هیچ مشکلی با هم ندارند؛ حتما یکی از آنها تمام حرفای دلش را نمی گوید. "شکسپیر"
وارد سالن نه چندان بزرگ آرایشگاه در خیابان بالایی می شوم... خانمی که تاتوی موقت روی ابروهایش نشانده اند(البته اگر اشتباه نکنم) از اینکه ازدواج دوم همیشه نا موفق ست و اینکه 16سال پیش طلاق گرفته می گوید و اینکه فقط به عشق پسرش زنده ست..
می
گوید آن وقتها که با همسرش زندگی می کرده، یکی از همسایه ها فوت می کند و
شوهر او هم ازش می خواهد که برود و به تازه بیوه شده بگوید بیا صیغه شوهر
من شو... آنهم در ازای اینکه توام هر که را خواستی من برایت می آورم
اینجا... او هم نگفته نه،گفته اگر بروم و در این روزهای عزاداری چنین حرفی
به او بگویم پسرهایش مرا تکه پاره می کنند.
فک بیچاره ام به سرامیک های ِ کف سالن چسبیده اند که شروع می کند از شوهر خواهرش می گوید که پولِ این بیچاره را گرفته که برود ترک کند، ترک که نکرده هیچ، به جرم ترازو داری* و کراک و اینها الانه در حبس ابد ست و خواهرش با دو بچه آواره...
زمان زیادی نگذشته می فهمم خانم آرایشگر هم با یک پسربچه شش ساله مطلقه ست ،اما نگاهش به زندگی آنقدرها سیاه نشده و به آینده اش امیدوار ست...
خانم دیگری آنجاست که مدام از زنهای 45 و 53 ساله ای می گوید که با مرد های جوان صیغه می شوند ..و مدام تاکید می کند صیغه بدون مدرک...و اینکه خودش علاقه ای به ازدواج ندارد...انگار مدرک در صیغه یا ازدواج قرار است چه مشکلی را حل کند... یک لحظه بعد از مردی می گوید که با زن های 40-50ساله صیغه می کند آنهم بدون مدرک...
زن جوان دیگری داخل می آید ننشسته از کیفش لواشک در می آورد و از همه می پرسد آیا روزه اید؟ و سریع می گوید باردار شده ، یک ماه و نیم اش است و دکتر گفته بچه 25 فروردین بدنیا می آید که مقارن با روز تولد پدرم است... او هم از زنان متاهل و عشوه گر می گوید...
یکی می گوید خانمی 38ساله زنگ زده دفتر یکی از مراجع که من نمی توانم ازدواج کنم ولی احتیاج به همسر دارم، چه کنم؟..مرجع گفته بی آنکه کسی بداند برو و صیغه ی کسی بشو..
با آنهمه فیس و افاده و ادعای روشنگریشان، صدایشان در می آید که مگر دختر هم صیغه می شود خانه ی پدر؟ واه واه! اگر باردار شد چه... (منظورشان از دختر همان خانم 38ساله ی مجرد است)
ازینکه برای یک کار بند و ابروی ساده باید اینهمه وقت ، افکار درب و داغونشان را گوش دهم کلافه می شوم...
به لحظه هایی فکر می کنم که همین زن ها، برای بودن با یک مرد زار زار گریه می کنند.برای حوایان ِ بی پناه و خسته ی سرزمینم بغض می کنم و از سالن خارج می شوم.
بغض، بزرگترین نوع اعتراض در برابر آدم هاست... اگر بشکند دیگر اعتراض نیست التماس است! " دکتر علی شریعتی"
از زن هایی که گریه می کنند و می شکنند بیزارم. از زن هایی هم که با گریه نکردن می خواهند ادای مرد ها را در بیاورند بیزارم.
بی نهایت تلخ ست که این مشت ِ نشانه ی خروار از زنان اجتماع ِمن، هم از مرد ها نا امید بودندو هم از زن ها... به یقین حتی به خودشان ایمان نداشتند..
فصد قضاوت ندارم ولی براستی مقصر کیست و چاره چیست... همینکه ازدواج نکنیم کافیست تا بدبخت نشویم و کسی را بدبخت نکنیم.. بنظرم ما ایرانی ها راه و رسم حفظ یک زندگی را به باد فراموشی سپرده ایم...
یک روز بعد از تحریر: از داشتنِ هر جور و هر مدل شوهری، حالم بهم می خوره...
*ترازو داری به نظرم ؛داشتن ترازوی مخصوص مواد مخدر است که داشتنش در خانه جرم بزرگی ست.
ساعت نزدیک دو صبح از پشت سیستم ذغالی که صبرم را بدجوری پرورده ست بلند می شوم و برای سر زدن به قابلمه خورشتِ سحری به آشپزخانه می روم ،ما عادت داریم برای سحری غذای داغ و تازه بخوریم؛سخت است ولی شدنی.. گفتن ندارد ،این روزها فرصت برای خوردن بسیار اندک ست...جعبه بامیه ها را بر میدارم و یک بامیه تپل ازین هایی که حلقه ای شده اند را برداشته و در حالیکه مزمزه می کنم و به قنادش تبریک می گویم که شیره اش چکه نمی کند باز جلوی سیستم می نشینم...قنادی شغل خوبی ست عزا و عروسی نمی شناسد...همیشه سرشان شلوغ ست؛عید ها ،عروسی ها،تولد ها، مهمانی ها،رمضان یکجور و محرم و صفر جور دیگر...
قند خونمان که بالا می رود ،جای آنکه توان نشستن پای سیستم بیشتر شود، خواب شیرین که این روزها اجرش چندبرابر هم شده به سراغم می آید و به قول دوستی: سپاهیان خواب در چشمانم خیمه زده اند...
روزهایم به خواندن آکهی ،ارسال رزومه،روزی یک مصاحبه و تایید کامنت هایم می گذرد به اضافه ی خواب.
امروز سوژه های فراوانی برای نوشتن داشتم ولی این روزها...روزهای مشوقی برای نوشتن نیست.
پ.ن: ازین احساسی که دارم می ترسم؛ نه عشقی و نه انزجاری...روز مرگی.
هر کسی دوست داشتنش را یک طوری نشان می دهد:
یکی با توجه ، یکی بی توجه
یکی یواش ، یکی تند مثل فلفل
یکی با هیجان، یکی کسالت بار
یکی شیرین ، یکی شورش را در می آورد..
بعضی ها هستند یا نمیتوانند دوست داشتنشان را نشان دهند یا دوست داشتن را به آدم ِاشتباهی القاء می کنند؛ مثل من.
شب که می شود ، پرنده ی دلم هوایی می شود ، مثل همیشه. ترس از بستن چشم در جانم رسوخ می کند ، مبادا باز رویاهای هر شبانه ، گلوگیر نفس هایم شود. مبادا جاده های مه آلودِ خیال مرا ببرد تا شهرِ تو. مبادا غربت شهرت در دلم نشیند. مبادا سر درگم رویاهایت آواره کوه و کمری شوم که راه نجاتی از آن ، کس را نبوده.
من امشب چشمانم را نمی بندم و به تماشای سیاهی می نشینم. مینشینم و آسمان را با نگاهم می درم ، شاید نوری از فلق یا شفق بر جانم نشاند. می دانم؛ شب که می شود تو پر می کشی و در آستانه اتاقم می نشینی و از سبکبالی ات خیره ام می سازی. گر پرنده بودی در قفس می نشاندمت تا نپری، ماهی بودی به تنگ بلور می بخشیدمت تا نخرامی. اما تو ، تو معشوقه ای هستی که همچون ابر بر آسمان دل جای داری ، تو اسیر دست نخواهی شد ، تو را بر روی مژگان می نشانم تا هر پلک زدنی لالایی بی تابی هایت شود ، اگر امشب بیایی.
امشب که می آیی برایم سوغاتی بیاور که روزها همدم تنهایی ام باشد. برایم چراغ بیاور تا بر بام بنشانم که راه خانه ام را گم نکنی. برایم صدا بیاور که هر لحظه نامت را بر گستره ی زمین ببخشم. شور بیاور تا گَر بگیرم و پای و دست بیافشانم و ناز ت بفروشم. برایم کمی تپش بیاور تا قلب مرده ام را برایت دوباره ذبح کنم. برایم لبخند بیاور تا زمینیان را میهمان کنم ، سورشان دهم و از شادی لبریزشان کنم.
امشب که بیایی ،سپیده را با معجونی به خواب ابدی خواهم فرستاد تا یگانه عاشقت من باشم . شب تاب را برای سر کشی به تاریکی های شهر خواهم فرستاد ، تا تنها از نور تو روشن شوم. باد را درون سبو محبوس خواهم کرد تا لمست تنها نصیب من باشد. من باده را با تو خواهم نوشید و پیمانه با تو خواهم شکست تا عقل مجال خودنمایی نداشته باشد و ما را در خوشی مان رها کند.
امشب به دیدارم بیا ، معشوقِ من...
قهرم می آید.
ناز کردنم می آید.
نوجوان که بودم مادرم می گفت تا وقتی ناز کن که نازت خریدار داشته باشد.
حالا این روزها دلم می خواهد الکی بگم که می رم تو بگی نه نمی تونم، این روزها دلم می خواهد یکهو سورپرایز شوم ،دلم یک اتفاق ویژه می خواهد.
دلم می خواهد کسی پایه ی تمام کسالت هایم ،تمام بد غلقی هایم ، تمام لوس بازی هایم ،تمام ولخرجی هایم، تمام تنبلی ام برای سر کار نرفتن، تمام ساعت هایی که جلوی آیینه می گذرانم ، تمام زمانی که صرف ساختن یک غذای رژیمی می کنم، تمام وسواسم برای انتخاب یک دست لباس مهمانی، تمام بد سلیقگی ام در گوش سپردن به موزیک ، تمام غصه خواریم برای کتاب های مفقودم ، برای آب انار خوری های روزانه ام...کسی پایه ام باشد.
بی ربط؛ برای مصاحبه در یک شرکت بیمه ، جلوی جانشین مدیر نشسته بودم: جسارتا مطلقه که نیستید؟ ، من با بی تفاوتی: نه.
بی ربط دو؛ به قول سید علی ضیاء : الهی خودم یه تنه تمام غصه هاتونو پرپر کنم...
من کتاب هایم را مرتب می کنم و تو هنوز
پای میز اتو ایستاده ای ، پیراهن آبی آسمانی با سر آستین های طرح دار را
به تن می کنی و از من نظر می خواهی، در حالیکه چیدمان کتابهای جین آستین
را بالا و پایین می کنم؛ تا بری و برسی خیس عرق می شی، لک بر می داره، این
زیادی روشن نیست؟
به سراغ پیراهن آستین کوتاهی می روی و آن را با دقت روی میز اتو می خوابانی..اتوی داغ را که خاموش می کنی، خودت را در آیینه سیر تماشا نموده و بعد دوباره می پرسی. سوالت را با سوال پاسخ می دهم؛ ارتباط شناسی ،با این چاقی اش، کجا بذارمش؟ فیگورت را عوض می کنی یعنی جواب نداری و جواب می خواهی. پیراهنصدریتابستانی ،شلوارلجنیکتان ؛ کفش و کمربند و کیفقهوه ای سوخته اترا بپوش.
راضی می شوی، با لبخندی تشکر کرده و نکرده به سراغ میز عطرها می روی ،با صدای بلند به گوشت می رسانم؛ جای تو باشم عطری می زنم که رنگ لباسم باشه، عطر سیبسبز...
باز جلوی آیینه ایستاده ای و سر و چشم و دندان هایت را چک می کنی ، قبل ازینکه بپرسی پاسخ را در کاسه ی خیالت می ریزم؛ گلرز سبز، ازونا که اون دفعه... خودت تا آخرش را می خوانی و سوییچ و کیف پولت را بر می داری و از در بیرون می پری.
من همچنان که قلعه حیوانات ِ دوباره خوانده شده را سر در گم در دستانم دارم ، به رنگ مکمل سبز می اندیشم ، هر قدر چیدمان کتابخانه ام برایت مهم باشد ، گزینش و زیبایی لباس هایم را بیشتر دوست خواهی داشت.
دامن مخمل مشکی فون از زیر زانوانم ،با یک بلوز آستین کوتاهقرمزِ عروسکی ،لاکقرمز، صندل جیر مشکی و دست ِ آخر عطر سیبقرمز.. کمی بیشتر از تو وقت می خواهم تا رنگماتیکم با رنگ لباسم ست کنم ، موهای لخت شده تا سرشانه و نگین کوچکقرمزدر گوش..
هنوز نیمی از کتاب ها روی میز سرگردانند و من از گوشه ی پرده ی حریر آمدنت را رصد می کنم ،تو از آن گوشه ِ تصویر پشت پنجرهسبزمی شوی و من از شعفسرخ..
پله ها را دوتا یکی بالا بیا ، بلاتکلیفی کتاب ها مرا کلافه کرده است. شربتآلبالورا درون لیوان می ریزم و تو با هفت شاخه رزسرخآنسوی چشمی خودنمایی می کنی...
می دانستم به این کتاب های تله پاتی اعتمادی نیست.
