عیدی من

عید که می شود.. جاری می شوم در تنگ.. همزاد با ماهی کوچک قرمز.. دهانم مزه ی سماق می گیرد و برق سکه ها نه.. اسکناس های نو غریبانه ترین ها را در من زنده می کند.. سلام می کنم به کوچکترین شکوفه ی سنبل در گلدان.. و تبرک می گیرم از مقدس ترین کتاب.

عید که می شود.. غم هایم در چهارشنبه ی پیشینش سوخته است. غبار و خمودگی را از خانه و کاشانه تکانده ایم و آنچه باقی مانده..سلامت است و پاکی و نور.

عید که می شود.. جای کسانی همیشه خالی است.. حتی اگر هزار عید هم بگذرد.. کسانی که رفته و کسانی که هرگز نیامده اند.

عید که می شود.. من یک ماهی کوچکم در مواج حضور آیینه و انعکاس داشتن ها و مهربانی ها..

خوشا عید هایی که در شهر من همه تازه می پوشند و سیر می خورند و سیراب می نوشند.

---

رسم است سال که تحویل می شود عیدی ها داد و ستد میشود...

اما

من امسال

عیدی ام رو

قبل از اینکه سال نو بشه گرفتم...

خدایا سپاس

---

امسال پست راس تحویل سالانه نداریم.

نوروز یکهزار و سیصد و نود و یک خورشیدی بر همه تان مبارک.

 

آئورت

گاهی صدای پای کسی.. نرمیه ی قلبی را قلقلک می دهد.. امان از روزی که باتری قلبی شارژ نشود..

 

+16اسفند را دود می کنم

+یک رب مانده تا قدم زدن روی ماه

باشیم یا نباشیم

 بهار که از راه می رسد

فرقی ندارد به یاد بیاوریم یا نه

شکوفه ها ی رنگین چشمها را نوازش خواهند کرد

فرقی ندارد حواسمان باشد یا نه

خورشید عمود بر زمین خواهد تابید و چشمه خواهد جوشید

فرقی ندارد تقویم را نگاه کنیم یا نه

زمین هزار باره زنده می شود تادست مایه ای باشد برای یادآوری عشق هامان

بهار از راه می رسد و  فقط کافیست یادمان باشد اگر خاطره ای در ذهن دوستی ابری بود ، این ما هستیم که باید آفتاب عشق درونمان به عزیزترین هایمان خاموش نشود.

با رویش دوباره ی زمین عشق برویانیم.