دل گیر

دلگیر که می شوم باید پناه ببرم از خودم به جایی.. نه عادت ندارم به کسان پناه ببرم.. من به تنهایی ام  پناه می برم در جاهای شلوغ.. پناه می برم به شلوغی، به سر و صدا، به دیالوگ های دیگران در گوشه کنار خیابان، به راز و نیاز های آدم ها در زیارت گاه ها، به سفارش غذایشان در رستوران ها، به هدیه هایی که بهم رد و بدل می کنند.. گاهی پناه می برم به ماشین جلویی که بانویی خوراکی در دهان راننده اش می گذارد، یا به صندلی عقب ماشینی که آقایی سر دلبندش را در آغوشش جای داده است.یا پناه می برم به کامنت دونی همسایه، پناه می برم به چراغ های روشن از بالای پشت بام، یا غرق می شوم در صف آی تی ام، گاهی اما دور از ماده مستغرق می شوم در داستانی، لابلای کاغذ ها، کتاب ها، عکس ها، تمبر ها. یا لیز میخورم در صدایی، نتی، آوازی، فریادی، خنده ای، صدای تسبیح یک ملا، صدای جارویی، صدای تنگی نفس مادری، یا صدای عصای پدری.. این منم. من جاری در هر روز.

دلگیر که می شوم، باید از خودم خارج شوم و جایی خودم را گم و گور کنم.. شاید در میان جدول کلمات متقاطع، یا سوالات پوچ مسابقه ی تلویزیونی، یا معماهای کودکانه، مهم اینست که گم خواهم شد.

دلگیر که می شوم...