مرا بسـ ـی
چهارشنبه, ۱۴ فروردين ۱۳۹۲، ۰۱:۰۰ ب.ظ
تو کیستی، که من اینگونه بی تو بی تابم؟*
شب از هجوم خیالت نمی برد خوابم.
تو چیستی، که من از موج هر تبسم تو
بسان قایق، سرگشته، روی گردابم!
تو در کدام سحر، بر کدام اسب سپید؟
تو را کدام خدا؟
تو در کدام چمن، همره کدام نسیم؟
من از کجا سر راه تو آمدم ناگاه!
چه کرد با دل من آن نگاه شیرین، آه!
مدام پیش نگاهی، مدام پیش نگاه!
کدام نشاط دویده است از تو در تن من؟
که ذره های وجودم تو را که می بینند،
به رقص می آیند،
سرود میخوانند!
چه آرزوی محالی است زیستن با تو
مرا همین بگذارند یک سخن با تو:
به من بگو که مرا از دهان شیر بگیر!
به من بگو که برو در دهان شیر بمیر!
بگو برو جگر کوه قاف را بشکاف!
ستاره ها را از آسمان بیار به زیر؟
ترا به هر چه تو گویی، به دوستی سوگند
هر آنچه خواهی از من بخواه، صبر مخواه.
که صبر، راه درازی به مرگ پیوسته ست!
تو آرزوی بلندی و، دست من کوتاه
تو دوردست امیدی و پای من خسته ست.
همه وجود تو مهر است و جان من محروم
چراغ چشم تو سبزست و راه من بسته است.
"فریدون مشیری"
می گویند ما "شبیه نیستیم"،می گویند قلب یک تکه گوشت ِ گرم است ولی من هر روز در تو"مقلوب تر"ـم، شاید اینجا شهر"بی لیلی، بی مجنون"باشد،شاید ؛ اما من همچون"گلدانم"آبستنِ توام، یکسالی می شود دیگر"کابوس"نمی بینم، یک سالی می شود از تمام شهرفقط لحظه ای با تو بودنمرا بس است..
